Een aantal keer heb ik u al getrakteerd op een verslag van onze vakanties, hopelijk werd u bij het lezen net zo vrolijk als ik bij het schrijven ervan.

De laatste jaren kost het me de grootste moeite om afscheid te nemen van een vakantieplek. Op het moment van vertrek, verander ik in een emotioneel wrak en kun je me opdweilen.

Naarmate de vakantie vordert, begin ik steeds meer op te zien tegen het onvermijdelijke afscheid.

Zodra we de luifel en de voortent van de caravan hebben gehaald, krijg ik een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag.

Een laatste etentje in het plaatselijke restaurant, de laatste nacht in een kale caravan, het laatste ontbijt, een laatste blik op onze fijne standplaats, het is gewoon niet te doen!

Bij het inleveren van de sleutel van het privé-sanitair bij de campingreceptie, weet ik me nog groot te houden, om vervolgens in de auto een potje te gaan zitten grienen.

Ook na een prachtige midweek of een onvergetelijk weekend samen in een huisje in eigen land of in het buitenland, kan ik de waterlanders niet meer bedwingen.

Een paar weken geleden, waren we een midweek in een bekend huisjespark in Overloon, het was zonnig en droog, we liepen vanuit ons huisje direct de bossen in en hebben eindeloos gewandeld.

We hebben het oorlogsmuseum bezocht, dat letterlijk op een steenworp afstand van ons huisje vandaan lag, zeer indrukwekkend!

Maandagavond hebben we de plaatselijke snackbar gesponsord, dinsdag en woensdagavond vlees en vis van de grillplaat gegeten en op donderdagavond werd het onbeperkt tapas met een smakelijk Belgisch biertje.

Het kan u niet zijn ontgaan, dat we echte Bourgondiërs zijn ;)

Ik heb een tijdschriftenberg weggelezen en manlief heeft series op zijn laptop zitten kijken. Conclusie: Heerlijk genoten!

Vrijdagochtend werd ik wakker met een zwaar gemoed, simmend heb ik mijn koffer gepakt en snotterend zat ik aan het ontbijt.

Terwijl mijn man ongeduldig in de auto zat te wachten, maakte ik nog een afscheidsrondje en toen ik de deur van het huisje achter me dicht trok, prevelde ik droevig: Dag lief huisje, dank je voor de gastvrijheid.

Na het inleveren van de sleutels, wilde ik me het liefst snikkend in de troostende armen storten van Bollo de beer, die bij de receptie de kinderen stond uit te zwaaien, maar gelukkig wist ik me te beheersen!

Doet me denken aan die reclame van een bouwmarkt, over een meisje, dat haar overleden goudvis pas in de tuin wilde begraven, nadat haar vader deze volledig had opgeknapt, uiteraard met materialen uit de betreffende bouwmarkt. Theatraal droeg ze het kistje met de dooie vis ten grave en nam afscheid met de eenvoudige woorden: Doei Blub!

De volgende keer als ik voor het laatst de deur van een vakantiehuisje dicht doe, of nog 1 keer een blik werp op onze campingstandplaats, roep ik luchtig: Houdoe en bedankt! Hopelijk wordt het zo een stuk minder beladen.

Overigens is mijn rol van stervende zwaan zo uitgespeeld, eenmaal in de auto op weg naar huis, drogen mijn krokodillentranen snel weer op en kan ik niet wachten tot we weer thuis zijn. Zijn we al in Rijen?

Corinne Luijten