Wanneer mensen meer dan negentig jaar lang in dezelfde straat wonen, moet het wel een fijne straat zijn. De Tuinstraat in Rijen telt maar liefst twee bewoners die er niet alleen zijn geboren, maar er op hoge leeftijd nog steeds wonen. Zus Akkermans, die officieel Zus Snoeren-Akkermans heet, is ‘er één van kruidenier Bartje Akkermans’. Huub Weterings is niet alleen bekend van ‘de bijen’, maar was ook schoolmeester. Deze twee Rijenaren vertellen over zichzelf en over de straat waarin ze wonen.

Door Brigitte Laurijsen

Al ruim voor het afgesproken tijdstip voor het interview zit Huub Weterings bij Zus Akkermans aan tafel. Het ziet er vertrouwd uit en dat blijkt het even later ook te zijn. Beide Rijenaren wonen al hun hele leven in de Tuinstraat. Huub is er op 15 januari 1934 geboren en is dus 90 jaar oud. Zus kwam op 31 januari 1930 ter wereld en is dus vier jaar ouder dan Huub. Mensen die al zo’n negentig jaar bij elkaar in de straat wonen, kennen elkaar ongetwijfeld door en door. Zich aan elkaar voorstellen, dat hoeven Huub en Zus eigenlijk niet meer, maar voor dit weekbladartikel vertellen ze natuurlijk wel hun levensverhalen.

Zus van Bartje

Huub Weterings en Zus Snoeren – Akkermans mogen zichzelf best bekende Rijenaren noemen. Niet alleen omdat ze tijdens hun vele levensjaren al heel veel verschillende mensen hebben ontmoet, maar ook, en misschien vooral, vanwege hun zakelijke achtergrond en hun diverse andere activiteiten, zowel nu als in het verleden. De zakelijke achtergrond van Zus betreft een kruidenierszaak, om precies te zijn de kruidenierswinkel van haar vader Bartje Akkermans. Een winkel waarin nog werd afgewogen en waar mensen nog achterom kwamen en ‘op rekening’ werd geschreven. Zus hielp in haar jeugd al in de winkel en nam die later van haar vader over. Inmiddels is ze er al veertig jaar mee gestopt. Hoewel Zus officieel Zus Snoeren – Akkermans heet, is ze bij heel veel mensen nog bekend als Zus Akkermans. Ze blijft immers ‘Zus van Bartje’.

Huub Weterings

De kruidenierswinkel van Akkermans stond in de Tuinstraat en dat gold ook voor de leerhandel van de familie Weterings. De vader van Huub Weterings repareerde daarnaast schoenen. Ook op dat adres in de Tuinstraat werd er dus handel gedreven en kwamen er veel mensen aan de deur. Huub hielp ook in de zaak, maar hij nam de leerhandel niet over. Huub heeft diverse ambachten en hobby’s gehad, maar bij heel veel mensen is hij toch wel bekend als oud-onderwijzer van de Bernadetteschool en imker, als bijenhouder dus. ,,Ik ben een natuurliefhebber en ik vind honing lekker”, vertelt hij. Over zijn bijen vertelt hij vol enthousiasme. Die vormen echt zijn passie.

Zus had en heeft ook passies en hobby’s. Ze breit drie sjaals per week – wil de weekbladcorrespondente er misschien ook één mee naar huis nemen? – en speelt computerspelletjes. In het verleden was volksdansen jarenlang haar lust en leven. Zus danste in kleurrijke kleding bij de folklore dansgroep Do-si-do van Betty van Rooijen. Penningmeester was Zus daar ook, maar liefst 25 jaar lang! Nu doet ze het qua dansen wat rustiger aan, maar voor het poseren voor de weekbladfoto heeft ze haar rollator niet nodig. Ze loopt samen met Huub naar de voorzijde van haar huis. ,,Ik hou je wel vast”, zegt Huub. Het lijkt op het oog dat ze een jubilerend echtpaar zijn, maar dat zijn ze beslist niet.

Bijzondere straat

Negentig jaar in dezelfde straat wonen, dat komt niet vaak voor. De Tuinstraat moet dan ook wel een hele bijzondere straat zijn. Wat er zo bijzonder aan is en waarom ze er al hun hele leven wonen? Huub en Zus zijn het er over eens: ,,Het vertrouwde van de buurt. De saamhorigheid. De sociale controle. De buurt was vroeger heel close. We praatten over de heg en we speelden op straat”. Huub noemt ook de burenhulp: ,,De buurman repareerde een fiets en zette ook een knoop aan”. Kortom, mensen waren er voor elkaar. De ‘goeie trouw’ waar Zus over spreekt, is wel veranderd. Vroeger hadden mensen het over ‘die van die van die’, maar tegenwoordig weten veel meer mensen niet meer hoe hun buren of straatgenoten heten. Huub en Zus kennen elkaar natuurlijk wel. En ze houden een oogje in het zeil, op een positieve manier. Het is zeker niet zo dat ze iedere dag samen koffie drinken.

Anno 2024 speelt Zus computerspelletjes en zijn mobieltjes niet meer weg te denken, maar in de jeugd van deze twee Tuinstraatbewoners waren er nog geen televisies en was er in de Tuinstraat nog maar één telefoon. De telefoon van Bartje Akkermans. Die telefoon met het telefoonnummer 405 – slechts drie cijfers! – had een tikker. Op die manier konden andere mensen uit de straat bij Akkermans komen bellen. Huub herinnert zich dat nog goed. Het telefoonnummer staat nog op een kasboekje waarin voor veel klanten ‘op rekening’ werd geschreven. Mensen konden betalen wanneer ze weer geld hadden.

Herinneringen

Aan het einde van het interview halen Huub en Zus nog enkele bijzondere herinneringen op aan de straat waar ze nog steeds met veel plezier wonen. Plezier dat er niet altijd is geweest, want ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’ en dat geldt ook voor iedere straat. De straat is in de Tweede Wereldoorlog niet gespaard gebleven. Huub vertelt dat er geschoten is en hij vertelt over dolle dinsdag en over een fabrieksbrand. Ook zijn er herinneringen aan twee doodgeschoten mensen en aan een overleden kindje dat naar het kerkhof moest worden gedragen. Dat zijn verdrietige herinneringen, maar er zijn gelukkig ook heel veel gebeurtenissen om blij om te zijn. Huub en Zus hopen nog heel lang bij elkaar in de straat te wonen!