DE NEES

‘Die Johan Neeskens juichte wel raar, hè papa’, zei mijn zoon. ‘Hij stak zijn armen in de lucht en viel een ploegmakker om de hals.’ Ja, mijn zoon is van een andere generatie. Die ziet doelpuntenmakers een hartje naar het publiek maken, of een raar ingestudeerd dansje doen bij de cornervlag. Ze leggen een vinger op hun mond of steken hun vingers in hun oren.

Ja, het is leuk als het allemaal mooi kan, maar als het moet, lekker de beuk erin gooien. Dat was Neeskens. Wat kon hij tackelen. Misschien wel de sierlijkste schopper die Nederland ooit heeft voortgebracht. Hij had wat we later Grinta zijn gaan noemen, een Italiaans woord voor doorzettingsvermogen. Evenzo makkelijk zou je ook kunnen denken dat het te maken heeft met grint, waar de meeste tegenstanders van Neeskens in terecht kwamen als ze door hem werden getackeld.

Neeskens kwam nog uit een generatie waarin voetballers echte mannen waren. Geen arrogante ijdeltuiten vol tatoeages, die bij het minste of geringste contact met een luchtmolecuul schreeuwend naar de grond gaan. Gewoon een legendarische voetballer, met als extra pluspunt dat hij het na z’n carrière niet zo nodig vond met zijn hoofd in praatprogramma's te zitten.

Supporters van het Nederlands elftal hebben zich vrijdagavond gestoord aan het korte applaus dat in Hongarije werd gehouden ter nagedachtenis aan onze Johan Neeskens. Na zeventien seconden applaudisseren vond scheidsrechter Lukas Fähndrich het mooi geweest. Het zorgt voor verbazing. Daarmee bleef het record van de corrupte FIFA-narcist Sepp Blatter overeind. Die kapte in 2011 de minuut stilte ter nagedachtenis van de dood van Nelson Mandela al na 11 seconden af. In gedachten zie ik overigens wel een unieke gelegenheid voor me om Blatter’s record ooit een keer te verbreken.

Dromend van

vertraagde beelden,

Zie ik vliegende

kluiten aarde

De ruwe motoriek

van Neerlands weelde

Een pingel met rechts,

de keeper die staarde

Op zware velden,

zompig en nat,

stonden zijn voetafdrukken,

diepe sporen in de mat