Op de dag dat zijn geboorteland Libanon gebukt gaat onder de zwaarste bombardementen sinds jaren, lukt het Mahmoud Al Rehayel toch om voor even de knop om te zetten voor dit interview. Hij stelt niet graag mensen teleur en praten over zijn vrijwilligerswerk doet hij graag en enthousiast. De tv blijft op het NOS-journaal staan, maar wel zonder geluid. Mahmoud woont inmiddels al 27 jaar in Nederland. Hij belandde na aankomst in Friesland, waar hij enkele jaren woonde. In die tijd leerde hij Nederlands en probeerde aan de slag te komen. Via via hoorde hij dat er in Brabant een vacature was voor een autospuiter, zijn oorspronkelijke beroep. “Op een vrijdag kreeg ik mijn werkvergunning, in het weekend ben ik verhuisd en op maandag ging ik in Rijen aan de slag bij de autospuiterij!”

Door Dianne Huijskens

Hij reisde enkele malen en op neer naar Libanon om alle papieren te regelen voor zijn verloofde Zeina. Na hun huwelijk komt ook zij naar Nederland. Het stel krijgt vier kinderen: twee dochters (22 en 21 jaar) en twee zonen (15 en 13 jaar). De meiden studeren aan Tilburg University en bij Avans, de jongens zitten op het Cambreur. Mahmoud straalt als hij over ze praat.

Dat stralen doet hij ook als hij met veel passie over zijn vrijwilligerswerk bij de Weggeefhoek spreekt, waar hij twee keer per week meedraait. “Een paar jaar geleden vroeg mijn contactpersoon bij de gemeente mij of ik bij de Weggeefhoek een keer als tolk wilde helpen. Daar kwamen Syrische vrouwen die geen woord Nederlands spraken en ik kon hen in het Arabisch te woord staan en alles uitleggen. Vanaf het eerste moment dat ik daar kwam, vond ik het FAN-TAS-TISCH! Ik had er zo’n goed gevoel bij. De sfeer is heel gezellig, we hebben heel leuke collega’s en iedereen is gelijk aan elkaar.”

Aanpakker

Mahmoud, die bij de Weggeefhoek Mark wordt genoemd, is een echte aanpakker. Hij deed dus al snel veel meer dan alleen tolken. “Ik ben nu een soort vliegende keep”, zegt hij vrolijk lachend. “Ik help met sjouwen van spullen die mensen brengen, ik werk in de winkel, ik maak spullen schoon en ik zet koffie! Mijn collega’s vinden mijn koffie altijd het lekkerste zeggen ze. Dat komt waarschijnlijk door de Libanese manier van roeren, hahaha!”

De Weggeefhoek vierde vorige maand het 10-jarig bestaan. Veel mensen kwamen een kijkje nemen tijdens de gezellige open dag. Er zijn inmiddels ruim 300 gezinnen klant. Allemaal mensen met een minimum uitkering of met schuldenproblematiek. Mahmoud legt uit hoe het werkt. “Elke week komen er wel weer een paar klanten bij. Elk gezin krijgt een pasje, waar elke maand opnieuw een vast aantal punten op wordt bijgeschreven. Afhankelijk van de grootte van je gezin is dat 30 tot 50 punten. In de winkel is alles geprijsd met kleurenstickers: groen, rood, wit, blauw en geel. Die kleuren staan voor verschillende ‘prijzen’: 1, 2, 5, 10 of 20 punten. Punten die je niet opmaakt, mag je meenemen naar de volgende maand, tot maximaal 90 punten.”

Grote spullen kunnen ze wegens ruimtegebrek niet kwijt. Die worden met foto’s op Facebook gezet, waar klanten dan op inschrijven. Het product wordt verloot onder de geïnteresseerden. “Laatst hadden we meer dan 100 inschrijvingen op een fiets! Dan moet je best vaak uitleggen aan mensen waarom zij het niet zijn geworden.”

Wandelen

Mahmoud werkt ook nog als vrijwilliger bij Zorgcentrum Vita, waar hij één keer per week met mensen gaat wandelen. “Aandacht geven, een praatje maken, dat vindt iedereen fijn. Sommige mensen kijken mij hoopvol aan als ik binnenkom, zo van: mag ik deze keer mee voor een wandeling? Maar ja, ik kan maar één rolstoel duwen. Volgende week bent u aan de beurt, zeg ik dan.” Hij lacht zijn gulle lach, maar als daarna zijn oog valt op de verontrustende journaalbeelden betrekt zijn gezicht: “Oorlog is voor niemand goed.”