Nu de zomervakantie in het zuiden op zijn eind loopt, moet ik weer terugdenken aan het jaar waarin wij de trotse eigenaar werden van een toercaravan, die inmiddels tot de oldtimers gerekend mag worden.
Zolang het beestje nog wil, pikken we hem achter de auto en gaan er mee op pad.
Mijn man zegt weleens voor de gein, dat we hem altijd nog voor een paar tientjes kunnen verpatsen als zuipkeet voor de Zwarte Cross, nou mooi niet!
Regen, wind en hitte heeft onze Beijerland doorstaan, her en der hebben er wat (nood)reparaties plaatsgevonden en hij is spuuglelijk, maar hij doet het nog steeds.
In juni 1999 gingen we voor het eerst met onze peuter op vakantie, omdat hij nog niet leerplichtig was, kon dat nog heerlijk buiten het hoogseizoen.
We zaten op een camping in het prachtige Bretagne in een compleet ingerichte tent en we hebben genoten!
In mei 2000 is onze dochter geboren en in september hadden we een stacaravan gehuurd in de Vogezen, ook deze vakantie was onvergetelijk.
Helaas was dit ook gelijk de laatste keer dat we buiten het hoogseizoen op vakantie konden, omdat onze zoon in 2001 4 jaar zou worden.
We beseften, dat er voortaan een veel hoger prijskaartje aan onze vakanties zou hangen.
Mijn man werkte in die tijd op de bierbrouwerij in Breda en nu wilde het toeval dat een collega van hem een vouwwagen te koop had staan, die wij voor een zacht prijsje over konden nemen:
Een zo goed als nieuwe Alpenkreuzer in perfecte staat, omdat hij er slechts een paar keer mee op vakantie was geweest.
'Niet doen!', hoorde ik op dat moment een stemmetje in mijn binnenste roepen, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het feestje van mijn man te verpesten.
Nadat we hadden meegekeken met het opzetten, dat er ogenschijnlijk heel eenvoudig uitzag, werd de deal gesloten.
Op de overnachtingscamping onderweg naar de Vendée, werd pijnlijk duidelijk dat het opzetten een behoorlijk karwei zou worden en dan hoefden we alleen nog maar 'even' het slaapgedeelte te doen.
Ruim anderhalf uur zijn we daarmee bezig geweest, terwijl er een zeurende kleuter en een jengelende peuter in de weg liepen.
Het opvouwen bleek een nog grotere klus te zijn, omdat het allemaal precies moest passen, om het deksel dicht te krijgen, wat een ellende!
Als hij eenmaal stond, was hij prachtig, dat moet ik toegeven, maar het is geen pretje om na zo’n lange autorit en in de brandende zon een vouwwagen te moeten opzetten, terwijl de kinderen aan je kop zeuren.
Als we eindelijk klaar waren, lagen we nog dagenlang op apegapen en als we weer naar huis gingen, begon het hele circus opnieuw.
Mijn man tilde er niet zo zwaar aan, maar na 4 jaar gedogen, was ik het zat!
In de zomer van 2004 stonden we op een grote camping in de buurt van Eindhoven, naast ons stond een aardig gezin met een oude scoutingtent.
Tijdens de eerste de beste regenbui, bleek dat ding zo lek als een mandje, terwijl onze vouwwagen keurig waterdicht bleef.
Het lot was ons goed gezind, want het regende 2 weken pijpenstelen en nadat de buren een paar keer flink hadden moeten hozen, was de koop zo rond.
Omdat de weersvooruitzichten goed waren, boekten de buren nog een week bij en trokken meteen in onze vouwwagen, daar waren we mooi vanaf!
Opgelucht reden we terug naar Rijen en in de zomer van 2005 stond er in de Verre Weiden een caravan voor de deur, waar we na 20 jaar nog steeds knettertevreden mee zijn!