Vakantietijd in Gilze. Doodstil op straat. Iedereen is weg of komt zijn huis niet uit. Kortom, er gebeurt niets. Dat was in mijn jeugd beduidend anders. Minstens zes weken vakantie en die werden voornamelijk thuis doorgebracht. Dus iedereen de straat op waar niet gegamed maar gespeeld werd. Mijn vader had een week vakantie die zonnig ingezet werd. De eerste dagen naar Putven waar we de rest van Gilze tegen kwamen. Zwemmen naar het eilandje en aan de achterkant daarvan versneld in de puberteit met zwarte modderbaard en snor. Een frietje en ijsje van Koos Hendrickx was het hoogste genot.
Helaas werd het weer gedurende de week minder en wat moet je dan? Binnen zitten en spelletjes doen. Dat gaat gauw vervelen.
Gelukkig werden we gered door de bel of liever gezegd, door de Adelaar. Een busreisje naar de Efteling in de aanbieding. Er werden speciaal kadetjes gehaald bij bakker Bosman en driehoekjes Sunkist limonade bij de Vivo.
En daar stonden we klaar voor vertrek- wederom samen met heel Gilze- in de Abdis van Thornstraat bij garage Diepstraten.
Het was pikdonker. Niet omdat het zo vroeg was, maar vooral door dreigende wolkenpartijen. Mijn vader zag er als optimist nog zon in, maar mijn moeder was realistisch en ze kreeg gelijk. Tijdens de reis de eerste druppels op de ruiten en een flinke plensbui toen we de Efteling betraden.
Snel even door het sprookjespark. Behalve de natte speeltuin was er eigenlijk niet veel meer. Met moeite zagen we Doornenroosje ademen en de dansende schoentjes waren redelijk nep. De vliegende fakir, zag er echter uit, al waren de kabels onder het tapijt goed zichtbaar. Fabiola moest haar sprookje nog schrijven. Intussen was het hozen geblazen dus snel een gouden munt van ezeltje strek je en een plastic ei met verrassing en we vluchten naar het zwembad. Helaas geen zwembroek bij, maar we mochten in onze onderbroek in het water. Ook de handdoek vergeten dus opdrogen in de Stoomcarrousel. Daar kwamen we heel Gilze weer tegen dus af en toe een ritje en alle tafeltjes bezet. Intussen waren alle broodjes al op. Wat waren die kadetjes lekker! De driehoekjes waren in de bus al leeg dus de eerste flesjes werden gekocht. Na anderhalf uur stoomcarrousel was moeders gezicht nog donkerder dan de lucht boven ons. Ze ging eens informeren bij Diepstraten of de bus niet eerder naar Gilze terug kon. Helaas pas om 4 uur.
En zo vertrokken wij onder leiding van moeder met haar gezicht op onweer om half een met de BBA vanuit Kaatsheuvel. Bij het overstappen de bus naar Gilze ook nog gemist dus twee uur wachten op station Tilburg. Net voor de Adelaar kwamen we in Gilze aan. ‘Nooit meer’ zei mijn moeder en ze hield woord. Ze had een echte PETST (Post- Efteling traumatische stressstoornis) opgelopen.
Tot 6 jaar geleden. Toen reisde ze met 100 jarige st. Franciscus per bus af naar….de Efteling. En ze ging overal in met een zonnig gezicht. De beste therapie! Alzheimer heeft ook zijn goede kanten.