Harrie Theeuwes woonde tot aan zijn 65e in Gilze. Zijn vrouw Rianne Theeuwes-Van den Dungen is in Chaam geboren, maar woonde er van haar 3e tot 59e. Zeseneenhalf jaar geleden begonnen ze een nieuw leven in Spanje. “Ik zei altijd: Gils is mèn durp,” vertelt Harrie tijdens een online interview. “Nu is San Fulgencio ons durp.”

Door Marlene Lunter

San Fulgencio ligt 25 kilometer onder Alicante, zo’n 2000 kilometer verwijderd van Gilze. Harrie en Rianne hebben er een huis laten bouwen en wonen er nu naar alle tevredenheid. “Ik wilde eigenlijk al langer weg,” bekent Harrie, “maar Rianne is een groot fan van beren, ze zag er een heleboel op de weg.”

Uitstelgedrag

“Ik houd van zekerheden,” vertelt Rianne. “Ik dacht: waar moet ik dan naar de tandarts, naar de dokter? Spreken ze wel Nederlands? Ik wilde ook niet weg zolang mijn moeder er nog was. En ik wilde onze zoon niet in de steek laten. Allemaal uitstelgedrag natuurlijk. Onze zoon zei: Ik kom liever naar Spanje dan naar Gilze.”

Zo’n drie jaar heb ze zich voorbereid. Ze bezochten emigratiebeurzen en regelden het papierwerk: het overzetten van de zorgverzekering, inschrijving in Spanje, een Spaans burgerservicenummer, het NIE-Nummer. “Zonder dat kun je hier geen huis of auto kopen.”

Een maand zaten ze in een huurhuis in Spanje om rond te kijken naar een koophuis. “We zijn in zee gegaan met een Nederlandse makelaar die ook een juridisch bureau runt.”

Ze kochten een huis dat nog gebouwd moest worden. Op de begane grond bevinden zich de woonkeuken, een slaapkamer en een badkamer. Bijna helemaal onder de grond bevindt zich de woonkamer met kleine ramen, ideaal voor de hete zomermaanden. Op de eerste verdieping hebben ze nog twee slaapkamers en een badkamer, daarboven een dakterras. Ook om het huis heen ligt een terras.

Worstenbrood

Nadat ze de sprong hadden gemaakt, viel alles mee. Ze vonden een Scandinavische tandenartsenpraktijk waar ze Engels spreken en waar een Nederlandse receptioniste zit. Rianne: “Een fijnere tandarts dan ik ooit in Nederland had.” In Nederland durfde Rianne geen Engels te spreken: “Nu maakt het me niks uit.”

De eerste keer dat ze naar de huisarts gingen, had Harrie een hele woordenlijst in het Spaans gemaakt . “We komen binnen en ze zegt: 'What can I do for you?' De gezondheidszorg is echt goed hier.”

In het dorp zitten bekende winkels zoals de Lidl en de Aldi. Alleen worstenbrood is niet verkrijgbaar, dat zijn ze maar zelf gaan bakken. "Alles is spotgoedkoop: een driegangenmenu voor twee personen: 25-30 euro, de wegenbelasting: 16 euro. Per jaar!"

Nieuwe vrienden

Spanjaarden wonen er nauwelijks in San Fulgencio. De inwoners komen uit heel Europa, meerdere uit Nederland, zelfs meerdere uit Gilze. Met Spanjaarden hebben ze nauwelijks contact. Harrie: “Die zijn vooral op hun familie gericht. Ik kan me wel verstaanbaar maken in het Spaans, maar als een Spanjaard terug gaat ratelen, ben ik reddeloos verloren.”

Ze hebben inmiddels een uitgebreide vriendenkring opgebouwd, Nederlanders en Belgen van hun eigen leeftijd. “We maken uitstapjes met ze.” De zee is vlakbij, ze wandelen en fietsen in de omgeving en ze winkelen graag in onder andere Alicante. Regelmatig komen er vrienden of familieleden uit Nederland logeren. “Dat is genieten natuurlijk.”

De streek waar ze wonen staat bekend als de gezondste van Spanje. Water is er nog genoeg, in tegenstelling tot andere plekken. De temperatuur is op juli en augustus na aangenaam. In die maanden houden ze op het midden van de dag siësta. Rolluiken dicht, airco aan.

In Nederland vond Harrie alles grijs en grauw. “Hier doen ze ’s morgens het licht aan.” San Fulgencio afficheert zichzelf met de slogan: 'Una luz en el mediterraneo', oftewel: 'Een licht aan de Middellandse Zee'.

Een nieuw leven

Ze komen nog een of twee keer per jaar naar Nederland: “Voor maximaal vijf dagen.” Aan permanent terugkomen, denken ze niet. Zelfs niet, zeggen ze beiden in koor, als één van hen wegvalt.

“We hebben het er wel eens over met onze nieuwe vrienden,” vertelt Rianne. “Allemaal zeggen ze: we blijven dan hier. We hebben allemaal een nieuw leven hier opgebouwd, samen, dat is toch bijzonder op je oudere dag?” Tijdens hun korte bezoekjes aan Nederland valt het haar op, dat iedereen nauwelijks lacht, “Zelfs niet als ze met volle tassen in een winkelstraat lopen.”

Zonder Harrie had ze nog in Nederland gezeten. Nu zegt ze: “Dit was de juiste stap. We zijn hier heel gelukkig. Maar weekblad Gilze & Rijen lezen we nog elke week!"

[KADERTJE]

Kent u iemand uit de gemeente Gilze & Rijen die al lang in het buitenland woont en wil diegene meewerken aan een interview voor dit weekblad? Mail dan namen, mailadres en mobiel telefoonnummer van de buitenlandgangers naar gilze-rijen@emdejong.nl.