Tot mijn 19e paste ik moeiteloos in maat 36, wat was ik trots op mijn lijntje!
Toen ik op mijn 20e het ouderlijk huis verliet, was het snel afgelopen.
Omdat wij het eerste stel van onze vriendengroep waren dat samen ging wonen, hadden we zowat iedere avond vrienden over de vloer.
Wijntje, biertje, kaasplankje, bakje chips, schaaltje nootjes….na een paar maanden had ik maat 38 nodig.
Het leven was één groot culinair feest, binnen de kortste keren, droeg ik maat 44!
Omdat ook vriendlief behoorlijk begon uit te dijen, gingen we samen lijnen, het resultaat mocht er wezen: we stapten slank in het huwelijksbootje!
Tijdens onze huwelijksreis gingen alle remmen los en bij thuiskomst klapten we uit onze kleren.
In 1994 verhuisden we naar Rijen en omdat we naast onze fulltime baan, in ons huis bezig waren, schoot het eten er vaak bij in, waardoor de kilo’s er af vlogen.
Uiteraard kwamen familie en vrienden ons huis bewonderen en stonden er de nodige versnaperingen op tafel, met als resultaat een grotere kledingmaat.
Ik ging op een streng dieet en een tijd lang is mijn gewicht redelijk stabiel gebleven.
Na de geboorte van onze kinderen, bleven er ook weer wat pondjes plakken, dus de positiekleding kwam nog even goed van pas!
Lang verhaal kort: het werd een vicieuze cirkel van afvallen en aankomen, in mijn kast hing kleding van maat 40 tot 48.
Ieder denkbaar dieet heb ik geprobeerd, met wisselend resultaat, waarbij de weegschaal zowel mijn vriend als mijn vijand was.
Nadat ik er voor de zoveelste keer huilend op had gestaan, was ik er helemaal klaar mee!
Vanwege zijn gezondheid, is mijn man onder controle bij de huisarts, die wees hem op het sportprogramma van de gezamenlijke huisartsen in samenwerking met de gemeente Gilze en Rijen.
Omdat ik daar ook wel oren naar had, zijn we samen twee keer in de week gaan sporten in groepsverband onder leiding van een coach.
Dat tijdens de eerste periode weer die weegschaal om de hoek kwam kijken, was helaas onvermijdelijk.
Onze conditie ging met sprongen vooruit en dat er zelfs wat kilo’s verdwenen, was mooi meegenomen!
Inmiddels zijn we vier jaar verder en behoren we tot de harde kern van de groep.
Naast het sporten, wandelen we fanatiek en bijna iedere avond staat er een gezonde maaltijd op tafel.
Aan mij zal het niet liggen, het is allemaal de schuld van mijn innerlijke Bourgondiër, de bitch!
Als die zak Engelse drop me vanuit de kelder roept, ga ik voor de bijl, die loempia’s op de weekmarkt in Rijen ruiken zo heerlijk en ik moet en zal bij de viskraam een lekkerbek scoren.
Vanwege mijn weegschaalallergie heb ik hem de deur uitgedaan, gelukkig heb ik een rijk gevulde kledingkast ;)