Carnaval is me met de paplepel ingegoten, als klein kind al werd ik in het feestgedruis meegenomen.
Op zondag met de hele familie naar de optocht in Oosterhout en daarna ’aon dun urgel’, een feestgelegenheid, die zijn naam dankte aan een enorm Decap-orgel.
Fascinerend vond ik die magische machine, met de vele muziekinstrumenten en de prachtige verlichting, ik werd er helemaal door gehypnotiseerd!
Terwijl de kleinkinderen hosten en sprongen op de klanken van het orgel, zaten de volwassenen gezellig te borrelen.
Ter afsluiting aten we een frietje bij de aangrenzende snackbar, wat een feest!
Ergens onderweg ben ik helaas de verbinding met carnaval kwijtgeraakt, het feest kon me ineens niet meer bekoren.
Toen ik mijn vriend, nu mijn echtgenoot, leerde kennen, gloorde er weer een sprankje hoop.
Hij is een in Limburg geboren en in Brabant getogen feestbeest en slaat geen carnaval over!
In zijn vrolijke kielzog ging ik mee en ik ben zelfs een tijdje lid geweest van een carnavalsvereniging.
Ik vond het heerlijk om met mijn handen in de papier-maché te bouwen aan de carnavalswagen en ik genoot van het meelopen met de optocht!
Maar zodra ik een kroeg binnen liep, kreeg ik het Spaans benauwd en ging er als een haas vandoor!
Ik voelde me als Martine Bijl uit het Limburgs Klaaglied. (Google het maar eens)
Ik moest me erbij neerleggen, dat het carnavalsvirus geen vat meer op me had.
Ieder jaar ben ik mijn man een paar dagen kwijt, het is tenslotte zijn feestje ;)
Toch heb ik altijd met veel plezier op de school van de kinderen geknutseld voor de kinderoptocht in Rijen.
Het koor, waar ik een tijd lang lid van ben geweest en dat helaas ter ziele is, heeft een paar jaar de carnavalsmis in de Maria Magdalenakerk muzikaal mee ondersteund, de kerk leek wel Villa Kakelbont!
De prinsen strooiden met bergen confetti, de hofkapel speelde populaire carnavalskrakers, de dansmariekes gaven een spetterend optreden, wij zongen wat feestelijke nummers tussendoor en de pasto(o)r van dienst, praatte alles aan elkaar.
Onze dochter is dansmarieke geweest bij het jeugdcarnaval in Rijen, ze moest daarvoor eerst auditie doen, dat was best spannend, maar toen ze hoorde, dat ze erbij mocht zijn, was ze door het dolle heen!
Met een groepje ouders hebben wij de hele kluwen, bestaande uit prins Sooike, de raad van elf en de meidenploeg, mogen begeleiden.
Ik bracht en haalde, hielp met aankleden, deelde broodjes en pakjes drinken uit, troostte en suste, liep mee in de polonaise en pinkte samen met de kinderen een traantje weg bij de afsluiting van het jeugdcarnaval op het Sweensplein.
Bij mijn man en kinderen kriebelt het al behoorlijk, ze kunnen niet wachten, nou mijn zegen hebben ze!
Dat ik het zelf niet vier, wil natuurlijk niet zeggen, dat ik anderen dit feestje misgun.
Lieve Hangijzerkes, Dringers, Papslokkers en inwoners van Krimpersgat, ik wens jullie heul veul leut, maar mij niet bellen!