Beiden al een tijd met pensioen, maar toch nog een kleine verrassing op het eind van het jaar. Mijn vrouw mag een heus kerstpakket op komen halen bij haar oude baas. Na een uurtje is ze weer thuis. Niet zo’n digitaal keuzepakket, maar een grote doos, boordevol etenswaren en drank die pontificaal op tafel wordt geplaatst. Kerst kan niet meer kapot. Helemaal onderin als kers op de taart een non-food geschenk. Geen eigen mok, maar een vormeloos stuk plastic getiteld ’de opblaasbare poef’.
Ze gaat meteen aan de slag en beproeft liefst drie verschillende pompen. Ik mag als hulptroep het ventiel vasthouden. Maar helaas: te weinig resultaat. ‘Dat wordt niks’, zegt ze. ‘Blaast ‘m maar op met dat ding.’ Nu ben ik niet voor niks opgenomen in het Gils Boek of Records met het record toonblazen. 1 minuut 15,49 sec. In 1983 gevestigd, nooit meer verbeterd! Dus terwijl de regen tegen de ramen klettert en de storm Gerrit tekeer gaat, imiteer ik Gerrit met het ventiel aan mijn mond. Had ik immers vorig jaar niet een heel springkussen opgeblazen?
Een uurtje later heb ik de poef mooi strak en hard. Volgens de bijsluiter kan hij een gewicht van 125 kg aan. Even uitproberen: geslaagd. Trots kijk ik mijn vrouw aan, die me wijst op de bijgeleverde hoes die er omheen moet. Ik sta op winst dus probeer de (volgens de beschrijving) fluweelzachte bekleding om de plastic vorm heen te krijgen. Het is maar een heel smalle opening waar de poef doorheen moet, maar dat gaat me lukken.
Een kwartier later toch maar iets anders proberen. Een nieuwe uitdaging. Wat lucht eruit en dan komt het vast goed. Helaas past het nog steeds niet en uiteindelijk bereik ik bijna weer de beginstand van vormeloos stuk plastic. Dat maar in de hoes stoppen met het ventiel eruit.
Terwijl ik de leverancier vervloek vanwege het ontbreken van een handleiding, ga ik over naar de tweede blaasronde. Het begin was al gemaakt, dus een half uur later zit de poef weer strak in zijn vel. Even de naden goed op hun plaats duwen en het karwei is geklaard. Of toch niet?
De hoes moet afgesloten worden met een ritsluiting en dat vormt de nieuwe uitdaging. Zelfs met zijn tweeën krijgen we hem niet dicht. De een houdt de twee helften bij elkaar en de ander probeert de sluiting naar boven te krijgen, maar er zit geen beweging in de rits. Wat boter erop helpt ook al niet. Het laatste redmiddel: de poef weer leeg laten lopen.
En jawel. De ritsluiting komt in beweging en we krijgen hem bijna helemaal dicht. Enkel het ventiel steekt er nog uit. En blazen maar weer! Binnen een kwartiertje is er een prachtig nieuw meubelstuk ontstaan. Onder licht gekraak gaat het laatste stukje ritsluiting dicht en kan het echt kerst worden.
De volgende storm mag naar mij vernoemd worden.