Ad Schots (1956), oud-directeur van zorgcentrum Sint Franciscus in Gilze, had enige reserve om mee te werken aan de interviewrubriek ’Hoe is het eigenlijk met?’. “Ik vroeg me af of de mensen in Gilze nog wel geïnteresseerd zijn in hoe het met me gaat.” Onze fotograaf Cor de Kok vertelde hem dat er nog steeds mensen naar hem vragen. Dat gaf de doorslag en hier is dan het verhaal...

Tekst: Marlene Lunter

Foto’s: Cor de Kok

Ad heeft goede herinneringen aan de periode 2003-2017 toen hij directeur was van Sint Franciscus: “Ik heb hier met plezier gewerkt. Gilze is een fijn dorp en ik ben blij dat ik samen met de Raad van Toezicht en de medewerkers het een en ander voor elkaar kreeg.”

‘Samen’, dat is Ad ten voeten uit. ‘Het een en ander’ is het behoud van de kleinschaligheid en de eigen keuken waar dagelijks verse maaltijden bereid worden, de uitgebreide renovatie van het oude verzorgingshuis, de uitbreiding van de thuiszorg en het doorvoeren van spectaculaire vernieuwingen als de lampen die het bioritme van dementerende mensen verbeteren.

Intensive-care

Ad komt uit Lage Mierde en woont daar nog steeds naar tevredenheid met zijn vrouw Lianne. Hij ontmoette haar in het Sint-Elisabethziekenhuis in Tilburg waar hij in 1975 met de verpleegopleiding A startte. Tot 1987 werkte hij op de intensive-care. Toen werd het tijd voor iets anders. Dat werd de ouderenzorg, een plek waar de hectiek minder is. Hij werd directeur van een zorgcentrum dat drie locaties had in Lage Mierde, Bladel en Reusel.

In 2003 kwam eenzelfde functie in Gilze vacant. “Waar ik werkte werd het steeds groter. Dat Sint Franciscus kleinschalig was, trok me aan. Ook aan de plannen voor nieuwbouw wilde ik graag meewerken.”

Een rustige werkplek werd het niet. “Ik wilde er alles uithalen, ook uit mezelf. Elk jaar werd er bezuinigd en ik wilde de kwaliteit van zorg behouden. Naar mijn idee kan dat het beste in een kleinschalig centrum. Hoe groter, hoe meer managers en hoe minder contact je hebt met de bewoners. En dat contact wilde ik handhaven. We nodigden politici uit om te komen kijken hoe wij het voor elkaar kregen.”

Ad en zijn team hadden succes, de kleinschaligheid werd behouden. “Ik ging regelmatig bij de bewoners langs. Ik had contact met alle medewerkers. Ik wilde weten wat er leefde. Dat maakte wel dat ik ’s avonds en in het weekend nog veel werk moest verzetten.”

Nieuwbouw

De nieuwbouw werd samen met woonstichting Leystromen gerealiseerd. “Er kwamen veertig woningen bij en vijf kleinschalige groepswoningen voor dementerende ouderen. Het bestaande verzorgingshuis is gerenoveerd en uitgebreid van een- naar tweekamerappartementen.” In samenwerking met de T.U. Eindhoven werd onderzocht hoe bepaald licht het leven van dementerende ouderen kan verbeteren.

Ad ging op zijn 61e met pensioen. “Toen ik begon in het ziekenhuis kon je nog op je 60e stoppen. Mijn vrouw Lianne en ik vonden dat een mooie leeftijd. Ik werkte altijd graag en veel, maar het was geestelijk pittig. De projecten op Sint Franciscus waren afgerond, het was een goed moment om te stoppen.”

Van een drukke baan naar thuis zijn was een grote overgang: “In het begin miste ik het werk.” Lianne stopte anderhalf jaar geleden helemaal. Zij werkte veertig jaar op de verloskamers in het Sint-Elisabeth en had een praktijk aan huis als overgangsconsulent.

Wandelroutes

Toch heeft Ad zich geen moment verveeld. Hobby’s te over. “En vergeet de kleinkinderen niet. Om de week passen we een dag op bij mijn dochter in Rotterdam en de drie kleine dames komen hier regelmatig logeren. Onze zoon woont in de buurt en heeft ook drie kinderen.”

In Lage Mierde was de dorpsraad bekend met de wandelhobby van Ad en Lianne. Ze liepen al vaker de Nijmeegse wandelvierdaagse. “Ze hebben me gevraagd om drie wandelroutes uit te zetten binnen Lage Mierde, gericht op kunst, cultuur en natuur.” Met een werkgroep stelde hij drie routes samen, een rolstoelvriendelijke van 3 kilometer en twee langere. Alle drie beginnen ze op het dorpsplein bij een prachtige tafel met de aandachtspunten erop.

Gezond

Hij fotografeert veel: op vakantie, bij activiteiten in Lage Mierde, als er gebouwen dreigen te verdwijnen, in de natuur en de kinderen en kleinkinderen. “Als ze 18 zijn, krijgen ze van mij een fotoboek met een overzicht van hun jeugd.”

Meteen na zijn pensioen is hij op bridgeles gegaan: “Lekker nadenken, goed voor je geheugen.” Daar komt nog fietsen en tuinieren bij. “Lianne en ik doen veel samen sinds we allebei met pensioen zijn. En we zijn gezond, dat is een groot goed.”