In deze aflevering van de interviewserie ’De jeugd van tegenwoordig’ komen we meer te weten over het leven van de 17-jarige Eline Wirken uit Rijen.

Door Syb Faes

Hoe ouder we worden, hoe langer de termijn wordt waarop we denken. Dat zien we vaak als iets wat positief is, maar als het aan de 17-jarige Eline Wirken uit Rijen ligt, kunnen we allemaal wel een beetje leren van hoe we dachten op de korte termijn als kinderen. Ze is bezeten door een intrinsieke vlam die het pad naar plezier voor haar belicht, en bij dezen alvast een waarschuwing: haar vlam is aanstekelijk.

“Ik hou van te veel.” Dat is wat Eline antwoordt op de vraag wat ze graag doet. Van scouting tot meubels maken, van vrijwilligerswerk tot met vrienden afspreken; haar agenda stroomt over van de leuke dingen. Soms maakt ze ook nog een beetje tijd vrij voor school. Ze duikt niet graag in de schoolboeken, maar wil praktisch aan de slag en dingen maken en doen; daar haalt ze het meeste plezier uit. Haar opleiding, meubelmaken bij Curio, past dan ook perfect bij haar. “Ik heb nog geen flauw idee of ik er later iets mee wil doen. Ik vind het nu gewoon heel leuk om te leren.” Eline weet één ding heel zeker: “Ik wil absoluut geen kantoorbaan hebben later. Niet dag in dag uit hetzelfde riedeltje van negen tot vijf.”

Sociaal wezen

Lachen, zwaaien, ‘hoi’. Dat is het recept voor blijdschap. “Als je alles zo positief mogelijk maakt in je hoofd en je geeft dat door, dan kan dat ook iemand anders zijn dag maken.” De kers op de taart die je met dat recept kan maken: “Mensen blij maken, maakt mij ook weer blij.” Eline haalt een herinnering naar boven van de plek waar het interview wordt gehouden: de bibliotheek in De Boodschap in Rijen. Ze heeft daar vrijwillig kerststukjes gemaakt met ouderen, en daar had ze eigenlijk niet veel zin in. “Ik kende niemand, maar ik ben toch gegaan en besefte me toen dat ik het echt heel leuk vond. Ik onthoud het ook, omdat ik zag hoe fijn de ouderen het vonden dat er jongeren meehielpen en aan hen dachten.” Uit je comfortzone komen, zoals Eline daar deed, is niet verplicht volgens haar, maar ze beveelt het iedereen zeer aan.

Gemeente

Eline heeft het helemaal naar haar zin in de gemeente. Ze wil hier dan ook altijd blijven wonen, en geeft daarvoor twee argumenten. “Ten eerste vind ik het eten in het buitenland gewoon echt heel vies. En ten tweede wonen mijn familie en vrienden hier.” Is het dan helemaal perfect hier? “Er zijn altijd dingen die beter kunnen. Zo vind ik dat er gratis activiteiten georganiseerd moeten worden om de mensen uit verschillende buurten bij elkaar te brengen. Want ook al is een straat lelijk, er wonen nog steeds leuke mensen. Daar kijken we vaak overheen.” Daarnaast gaat de besluitvorming in de gemeente volgens Eline te traag, “maar dat weet de gemeente zelf ook wel.” Verbeteringen zitten voor Eline dus vooral op sociaal niveau, want we zullen altijd wel negatieve dingen blijven opmerken in de infrastructuur die beter kunnen.

Corona

Was Eline dan altijd zo’n blije sociale gup die van hot naar her sprong en zo veel mogelijk plezier probeerde te maken in het leven? “Voor corona was ik heel stil en niet zo sociaal. Ik durfde niet echt naar mensen toe te stappen.” Tijdens corona heeft Eline geleerd om ’schijt’ te hebben. “Het boeit me niet wat anderen van mij denken. Dit ben ik, en als je mij niet accepteert dan heb je pech.” Dat klinkt erg krachtig, maar op die kracht heeft Eline wel even moeten trainen. “Ik was na corona wel een beetje zwak, want ik had geen sociale interactie gehad. Het gebeurde echt weleens dat ik iemand uitdaagde om zijn mening te geven over mij, en dat ik dan in de avond lag te huilen in mijn bed.”

Ouder worden

Nog een paar maanden, en dan wordt het lange-termijn denken (de dan 18-jarige) Eline van buitenaf opgelegd. Belasting, zorgverzekeringen, benzine; Eline zegt dat ze bang is voor de rekening van ouder worden, maar niet van het ouder worden zelf. Alhoewel, “als ik een zestigplusser ben weet ik echt niet wat ik zou moeten gaan doen.” Maar Eline beseft zich al snel dat ze te hard van stapel loopt met het lange-termijn denken: “Gelukkig ben ik nog jong. Ik heb nog genoeg tijd om plezier te maken, en ook al ben ik straks achttien en moet ik rekeningen betalen, ik kan nog steeds op een goedkopere manier plezier maken.”

Vuistregels

Ze heeft voor zichzelf een gouden vuistregel die ze aanhoudt als het gaat over de korte en de lange termijn: “Ik denk vaak: ‘kan ik de dingen die ik nu doe later ook doen?’ en als dat niet het geval is vanwege bijvoorbeeld een familie om voor te zorgen, dan doe ik het nu.” Ze heeft ook nog advies voor volwassenen: “Je moet eigenlijk gewoon denken: ‘Wat deed ik vroeger? En waarom doe ik het nu niet meer?’ En als je geen tijd hebt, maak dan tijd. In plaats van dat je een half uurtje voordat je gaat slapen een boekje leest, ga je gewoon drie uur minder slapen en feesten.”

Eitje, toch?