“U doet alleen waar u zin in heeft. Want op uw leeftijd is de tijd van moeten gewoon voorbij.’ De website van de dagopvang in Gilze zet de toon. Als ik later die middag binnenloop in hun ruimte in de Schakel, ontmoet ik Lisette. Ze is professionele kracht van Thebe.
Met een schuin oog op de gasten legt Lisette uit: “We verwachten dat je aanwezig bent. Onze chauffeurs halen de gasten die niet zelfstandig kunnen komen met liefde op. Maar eenmaal hier, is het doen wat bij je past.” Ze wijst: “Hier liggen bijvoorbeeld nog wat handwerkjes en we werken met braintrainers, Lingo en muziekspellen.” Ze kijkt lachend naar de gasten: “Maar de kaarten mogen zeker niet ontbreken.”
Rikken
Ik volg haar blik. Er wordt inderdaad fanatiek gekaart aan de houten tafel. Of sorry, ik moet het rikken noemen. Want we zijn natuurlijk wél in Brabant. Als ik met mijn oranje kuipstoel aanschuif bij de kaartgroep, dan mag ik vooral kijken. Geen lastige vragen op moment suprême, alsjeblieft. De deelnemers zijn duidelijk op elkaar ingespeeld. Lisette legt uit dat de wekelijkse routine daarin helpt. “Je geeft je op voor minstens één dagdeel per week, en maximaal voor twee volle dagen. En zo ben je iedere keer met dezelfde mensen samen en bouw je wat op.” Aan het gemopper bij een slechte beurt merk ik inderdaad dat ze elkaar al wat langer kennen.
Rooibosthee
Een oudere gastvrouw schenkt me nog een kop rooibosthee in. Bij de rest wacht ze even, want de kaarten mogen absoluut niet nat worden. Ze vertelt: “Ik ben hier al tien jaar vrijwilligster en dat vind ik heerlijk. Ik ben heel graag onder de mensen en te fit om de hele dag in mijn sta-op-stoel te zitten. Dus ook voor mij is de Ontmoeting een uitkomst.” Ze is één van de vele vrijwilligers en de grote van die groep maakt indruk op me. De hechtheid nog meer. Hier kan de volgende generatie moeilijk aan tippen. Iedereen zorgt voor elkaar op zijn eigen manier.
Bastognekoek
Lisette biedt me een Bastognekoek aan: “We hebben een groep chauffeurs die de gasten ophalen en wegbrengen. En in onze ruimte natuurlijk de gastvrouwen en -heren die me ondersteunen. In die zin zijn we bijna helemaal zelfvoorzienend.” Ze lacht: “Ja, behalve mijn collega Monique en ik dan. Maar er moet gewoon een gediplomeerde kracht zijn voor de mensen die echt professionele ondersteuning nodig hebben. Verder werken we echt vanuit de kracht van de groep.”
Die kracht is voelbaar. Iedere keer dat ik de Ontmoeting binnenwandel, voel ik me als jonge veertigjarige gup al thuis. Laat staan u als oudere. Dus komt u ook een keer langs? U bent van harte welkom en kunt alle informatie vinden op www.dagopvanggilze.nl.