Trappelend van ongeduld en barstensvol energie staan ze donderdagmiddag bij de bushalte van het AZC te wachten: een groep van 21 kinderen in de leeftijd van 7 tot 12 jaar. Ze kunnen niet wachten totdat de drie busjes arriveren die hen naar zwembad Den Butter in Rijen brengen. Deze vluchtelingenkinderen doen mee aan een initiatief dat Stichting One Big Smile uit Breda afgelopen oktober startte in samenwerking met VIPvoorelkaar, het COA en Zwembad Den Butter. Veel vrijwilligers zetten er de schouders onder en bezorgen deze kinderen het leukste uurtje van de week.

Door Dianne Huijskens

“We vinden het heel belangrijk dat we deze kinderen laten wennen aan water”, vertelt Teun Driessen van One Big Smile. “Onder verdrinkingsslachtoffers in Nederland zijn bovengemiddeld veel immigrantenkinderen. Gelukkig kregen we vanuit zwembad Den Butter veel medewerking en konden we een vast tijdstip per week overeenkomen, dat goed aansluit bij de AZC-schooltijden. Ze hebben hier echt hart voor deze kinderen, dat merk je. Hier leren ze hen op een speelse manier dat water leuk is, maar ook gevaarlijk kan zijn.”

Spelen in water

En dat het leuk is, daar is geen twijfel over mogelijk! Stralende gezichtjes als ze eenmaal met de felgekleurde spaghettidrijvers in het ondiepe water rondspartelen. De een zo vrij als een vis, een ander behoedzaam, maar stil genietend. Badjuf Kyra en badmeester Tim laten de groep leuke oefeningen doen. Ze moedigen de kinderen aan en stimuleren hen op een enthousiaste manier om hun grenzen te verleggen. “Deze groep is zo divers in leeftijd en niveau dat we hier echt op een heel andere manier lesgeven dan aan Nederlandse kinderen”, vertelt Tim na afloop “Ook de taal is soms een probleem, maar met handen en voeten komen we een heel eind. Het doel is hier niet een zwemdiploma halen. Deze watergewenning moet vooral leuk zijn voor de kinderen!”

Met de bus mee!!

Terwijl de kinderen lekker in het water bezig zijn, vertellen de chauffeurs enthousiast over dit leuke vrijwilligerswerk. Marcel heeft onderweg met een paar kinderen geoefend in wat links en wat rechts is. Naast Teun zat een meisje vrolijk te zingen in verschillende talen en bij Felix was het een kakafonie aan geluid. “Heerlijk toch, daar zijn het kinderen voor!”

COA-medewerker Ilse bevestigt dat alleen al het busritje van Gilze naar Rijen voor veel kinderen heel bijzonder is. “Ze kijken hier altijd zo naar uit! Eindelijk eens even weg van het terrein waar hun hele leven zich verder afspeelt. Sporten is hartstikke goed voor de ontwikkeling en het bevordert vriendschappen buiten het eigen kringetje. Dit zwemuurtje is inmiddels zo populair geworden, dat we een wachtlijst hebben. Als kindjes dan zo’n 15 keer zijn geweest, dan moeten ze plaats maken voor andere kinderen. Gelukkig zijn er dan nog altijd andere fondsen waar we gebruik van kunnen maken om kinderen toch te laten sporten.”

Voor stichting One Big Smile is het regelen van vervoer bij dit soort projecten altijd de grote bottleneck. “VIPvoorElkaar heeft ons daarbij enorm geholpen”, vertelt Teun. “Naast ons eigen busje mogen we voor deze ritten het busje van Cultureel Centrum De Boodschap gebruiken en het busje van Zorgcentrum Sint Franciscus. VIPvoorElkaar heeft een fantastisch groepje van vrijwilligers gevonden die voor ons rijden. Zij zijn zó leuk met die kinderen, echt geweldig om te zien!”

Stagiaire Yasmin

De 19-jarige Sociaal Werk-stagiaire Yasmin Muuse coördineert bij VIPvoorElkaar de planning van de ritjes en het werkschema voor de chauffeurs. Zij is de stille kracht op de achtergrond, die het allemaal goed voor iedereen regelt. “Heel fijn, zo iemand met een helicopterview”, aldus de chauffeurs. Yasmin is tijdens haar stage bij VIPvoorelkaar ook actief in vier andere projecten. “Ik heb hier echt een heel fijne stageplek, waar ik veel leer en veel opties heb om mezelf verder te ontwikkelen.”

Met natte haartjes komen de kinderen een voor een uit de kleedkamers aangesjokt. De een wat rapper dan de ander. “Zag je mij zwemmen?” vraagt een meisje trots. En de, vooraf zenuwachtige, 12-jarige jongen die er voor het eerst bij was, vond het ‘echt cool’. Moe maar voldaan stappen ze in de busjes. “Op de terugweg zijn ze altijd veel rustiger”, lacht chauffeur Felix. “En meestal vallen er wel een paar in slaap.”

Trots

Voldaan en trots… dat kunnen alle vrijwilligers en instanties, die dit fantastische initiatief mogelijk maken, zeker zijn! Door hun inzet bezorgen ze deze groep kinderen het hoogtepunt van de week.