Het atelier annex lesruimte van kunstschilder en docent Gerard Kamphuis in Gilze oogt als de stilte voor de spreekwoordelijke storm. Tegen alle wanden staat de jaaroogst van zijn cursisten. Twee mensen dragen een grote tafel het pand uit. De ruimte is verder zo goed als leeg. Het is de voorbode van een aanstaande verhuizing naar Frankrijk.

Tekst: Marlene Lunter

Foto’s: Cor de Kok

Gerard gaat eens rustig zitten voor het interview, terwijl hij toch een expositie moet opbouwen, het huis net te koop staat en een verhuizing met zijn vrouw Kara Vloet naar Frankrijk aanstaande is.

Kara en ik komen allebei uit Oost-Brabant,” vertelt hij. “We zaten op dezelfde middelbare school, maar we hebben elkaar pas echt ontmoet op de Grote Markt in Groningen. Ik begon daar aan Minerva, de kunstacademie, zij rondde net haar studie psychologie af.”

Twaalf jaar bleven ze in Groningen hangen, tot Kara een baan als docent in het hbo in Tilburg kreeg. Ze zochten een jaar naar een geschikt huis waar Gerard ook kon schilderen. Ze vonden dat uiteindelijk in Gilze in het pand van de oude Vivo. Hij herinnert zich nog dat het het 36e huis was dat ze gingen bekijken. “Waar we nu zitten was ooit het magazijn van de eerste supermarkt in het dorp.”

Circus

“Ik wilde als beeldend kunstenaar een relevante bijdrage aan de wereldkunst leveren. Na het eindexamen op de kunstacademie heb ik een jaar of twee in galeries geëxposeerd. Maar de rol die ik moest spelen in dat circus ging me niet goed af. Je moet je overal laten zien, ik werd er ongelukkig van. Ik stopte met exposeren, maakte alleen nog vrij werk en werk in opdracht. De keerzijde was dat het financieel moeilijk werd.”

Beeldhouwer en vriend Adriaan Seelen moedigde hem aan les te gaan geven. Dat bleek de ultieme bezigheid. Het gaf Gerard veel voldoening. Wel raakte zijn eigen werk op de achtergrond. De afgelopen jaren gaf hij halfjaarlijkse cursussen aan zes groepen met in totaal zo’n vijftig deelnemers. Ze kwamen niet alleen uit Gilze.

Het huis in de Vogezen waar ze nu permanent gaan wonen, een oude pastorie uit 1750, namen ze vier jaar geleden van Adriaan over. “Hij organiseerde er beeldhouwvakanties en nodigde mij uit om er schildervakanties te geven. Kara en ik zijn met één week begonnen en dat beviel zo goed dat we er nu jaarlijks zes verzorgen. Ik geef de schilderlessen en Kara zorgt voor de maaltijden. Daar gaan we gewoon mee door.”

In de coronatijd zaten ze er al regelmatig een half jaar. “Ik mocht geen cursussen geven en Kara kon via Teams werken. Het leven met zijn tweeën beviel ons goed.”

Het huis staat op het dunbevolkte platteland in een dorp met 82 inwoners. “Binnenkort zijn dat er dus 84. Het is ver van alles. Een heel ander leven. We hebben er zin in. Onze zoon zei: ‘Je kunt beter spijt hebben van een mislukking, dan dat je spijt hebt omdat je het niet hebt geprobeerd.’”

Beelden

Gerard verwacht er een trager leven dan hier. “Meer verbonden met de basale dingen, met de natuur. We hebben geen televisie en misschien laten we dat wel zo. Wel internet, met niet overal goed bereik.”

Hij hoopt er de weg naar zijn eigen werk weer te vinden. Maar dat is niet de hoofdreden voor hun vertrek. “Dat is Kara’s gezondheid. Daarom stopt zij eerder met werken bij Fontys. Ze blijft wel mensen online coachen.”

Een van de redenen dat Gerard hier niet aan schilderen toekwam, is dat zijn manier van werken arbeidsintensief is. “Ik moet me er volledig op concentreren. Over een schilderij doe ik minimaal drie maanden. Op de academie noemde een docent mijn werk gekscherend ‘neurotisch realisme.’ Ik stortte bijvoorbeeld 30.000 lucifers op de vloer die ik heel realistisch schilderde. Ik maakte altijd doeken van minimaal twee bij anderhalve meter, het liefst van dagelijkse of juist van onbekende voorwerpen. Ik loop altijd met beelden in mijn hoofd en daarvan hoop ik er in Franrijk wat van te verwezenlijken.”

De vertrekdatum ligt nog niet vast. “Eerst moeten we het huis verkopen. Er komt een drukke zomer aan met schilderweken. Oktober zou een mooi moment zijn, eerder mag ook.”

Laatste expositie

Afgelopen weekend vond voor de laatste keer de expositie plaats van het werk van de cursisten. Alle wanden van de werkruimte waren van boven tot onder gevuld met hun werk. Het was een komen en gaan van cursisten, familieleden en andere belangstellenden. Tijdens de laatste lessen waren al ontroerende dankwoorden uitgesproken, toch kwam menig cursist nog met een afscheidscadeautje. Ze gaan Gerard en Kara zeker missen.